من دیکتاتورم،مرگ بر من

راه دوری نرویم، به خودمان بنگریم. زندگی کردن قرن های طولانی در سایه حکومت های خودکامه، از ما انسان هایی متعصب و خودمحور ساخته است،استثنائاتی هم هست که البته همیشه و همه جا و درباره هر موضوعی استثنا وجود دارد،من با استثنائات کاری ندارم.

بس است دروغ دیگر، هی نگویید ایرانیان با فرهنگ و تمدن، که البته تمدن و فرهنگی هم اگر هست مربوط به قرن ها پیش است.

از کدام فرهنگ سخن می‌گوییم؛فرهنگ «گفت و گو و مدارا و آزادی بیان و احترام به آرای دیگران» و یا از فرهنگ «قانون گریزی،توهین و ناسزاگویی و اتهام زنی؟»

فرهنگ دومی به ما ایرانی ها نزدیک تر است.ما ایرانی ها انسان هایی قانونگرا که به عقاید دیگران احترام می گذارند؛نیستیم.ما دگم اندیش هستیم. این درونمان است اما برونمان چنان آرایشی شده که از ما یک تصویر زیبا ساخته؛تصویری که گویی در دل یک کشور آزاد ترسیم شده است.

سخن گفتن از احترام به حقوق دیگران و آزادی بیان خیلی آسان است اما پایبند بودن به آن ارده ای می خواهد که ما از آن بی بهره ایم.

دروغ نگوییم به خودمان،ما ایرانی ها تا احترام به «حقوق دیگران و باور آزادی» فرسنگ ها فاصله داریم.

راه دوری نرویم،کاریکاتور نیک آهنگ کوثر را در نقد میرحسین موسوی ببینید.او کار حرفه ای خود را انجام داد اما واکنش ها چه بود.عمدتا توهین و ناسزاگویی و انگ زنی و اتهام زنی.

اگر سبزهایی که خود را مدافع آزادی و دموکراسی می دانند این کنند،تکلیف دشمنان آزادی دیگر روشن است.

جنبش سبز اعتراض می کند که حکومت و حامیانش، انگ و اتهام می زنند اما من می پرسم وجه غالب واکنش سبزها به نیک آهنگ آیا چیزی غیر از انگ زنی و اتهام زنی است؟

وجه غالب واکنش ها، توهین است با به کار بردن کلماتی معنادار(سندش در بالاترین موجود است).

وجه غالب واکنش ها،کنکاش در ویژگی های شخصیتی و فردی نیک آهنگ است تا نقد کارتون.اگر کیهان برای نقد افکار و آرای اشخاص، پرونده مسایل شخصی را باز می کند،حالا سبزها هم چنین کرده اند.

وجه غالب واکنش ها، خفه کردن صدای منتقد است به نفع رهبران جنبش سبز. حال آنکه این رهبران بارها از آزادی سخن گفته اند.

اگر اکنون نتوان انتقاد کرد و به بهانه های مختلف تلاش کرد تا صدای منتقد خاموش شود، باید بترسیم از «فردای آزادی» که از پس چنین «امروز آزادی ستیز» بر می آید.

وظیفه یک روزنامه نگار و کاریکاتوریست «به به و چه چه» گفتن نیست،بلکه انتقاد کردن است،آن هم انتقاد بیرحمانه.

هر کسی می تواند نگاه نیک آهنگ را بپذیرد یا نه،هر کسی می تواند کارش را نقد کند.اما آنچه این روزها عمدتا در برابر کارتون نیک آهنگ می بینم،تنها نامی که نمی توان بر آن گذاشت،نقد است.

از بد یا خوب روزگار، دست من هیچگاه به جیبم نرسید تا بتوانم ماشین بخرم و سوارش شوم.از همین رو هر روز سوار بر تاکسی و اتوبوس های درون شهری این طرف و آنطرف می روم.

رانندگی در خیابان نمونه ای از رفتار ما ایرانی هاست.رانندگان در خیابان هرگونه که بخواهند رانندگی می کنند،تازه عمدتا چماقی هم در ماشین دارند که با کوچکترین اختلاف یا مشکل با راننده دیگر،برای گفت و گو از آن استفاده می کنند.

داخل تاکسی که می نشینم راننده هی بد و بیراه می گوید به دیگر رانندگان که از نظر او «بابای دهاتی» هستند و از رانندگی هیچ نمی دانند.بارها این سخن را از زبان رانندگان شنیده ام حالا من مانده ام پس راننده خوب و مقید به قانون کجاست.همه خود را خوب می دانند و دیگران را مجسمه بدی و پلیدی.

کافی است راننده و مسافر با هم سر کرایه اختلاف پیدا کنند، صداها یکباره تبدیل به نعره می شود و دست ها و پاها به جای زبان است که انجام وظیفه می کنند. این ها ایرانی اند، تافته جدا بافته نیستند ما هم همین گونه هستیم.

راه دوری نرویم،سری به دادگاه ها بزنیم واقعیت های جامعه آنجا جلوی چشمان است،انبوهی از پرونده های درگیری و قتل و....

راه دوری نرویم،به جای سر دادن شعار مرگ بر دیکتاتور، اول غول دیکتاتور وجود خودمان را نابود کنیم.

مرگ بر دیکتاتور وجود من.

+ خودنویس